Op doktersbezoek..
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
29 Januari 2011 | Verenigde Staten, Zeeland
29/01/11
Het is nog niet eens zo heel lang geleden dat ik een blog gemaakt hebt, maar vond het nu wel de moeite waard.
Laat ik beginnen met gisteravond. We hadden een jaarlijkse familie bijeenkomst. Oma Meppelink, haar 2 zussen, en al hun kinderen en kleinkinderen waren aanwezig. Ik werd heel hartelijk ontvangen en ook leuk dat Oma Meppelink's oudste zus heel goed Nederlands praat. Ze wist ook waar Ede is en wist me zelfs te vertellen dat ze daar een neef heeft wonen. Wat is de wereld toch ook klein! Toch leuk weer nieuwe mensen te ontmoeten en ik ben het nog steeds niet zat elke keer hetzelfde verhaal te vertellen over hoe ik dat nou allemaal doe. Gelukkig niet, anders zou ik een zware tijd hier hebben!
Vandaag ging ik iets minder leuks doen,dat eigenlijk toch wel heel grappig is als ik eraan terug denk. Vorige week maandag bij cheer deed ik een arabier en iets ging er niet helemaal goed in mijn linkerbeen. Mijn hamstring deed echt heel erg zeer. De volgende dag tijdens training ben ik naar de verzorgster op school gegaan en die dacht dat het een verrekte hamstring was. Aangezien ik wel graag mijn cheer competities wilde doen heeft ze het die woensdag ingepakt. Echt beter ging het niet helaas. Ook die zaterdag ging het niet lekker en deed het echt heel erg zeer.
Toen ik dus afgelopen maandag bij haar terugkwam wilde ze graag dat ik naar een dokter ging. Zij kon namelijk verder niets voor me doen. Dinsdag heeft Bonnie toen uitgezocht naar welke dokter ik kon gaan met mijn verzekering.
Dus vanmiddag rond een uurtje of 1 ben ik met Bonnie naar Zeeland Hospital geweest, want dat is waar die dokter was.
Het begon al leuk toen de mevrouw achter de balie mijn naam moest weten. Die heb ik maar moeten spellen want daar kwam ze echt niet uit. Toen vroeg ze me in de wachtruimte plaats te nemen. Toen kwam een mevrouw me halen en kwam ik in een heel klein kamertje terecht met een bureau en 2 stoelen. Zij heeft me echt het hemd van het lijf gevraagd en Bonnie moest 4 papieren invullen en tekenen. Ook kreeg ik zo'n mooi polsbandje.
Toen moest ik plaatsnemen in een andere wachtruimte. Daar kwam een meneer mij ophalen met deze woorden: 'Okaay I have no idea how to prenounce your name, but I think you are the one I am looking for.'
Aangekomen in het volgende kamertje moest ik op de weegschaal en werden mijn hartslag, zuurstof en temperatuur gemeten. En weer werden dezelfde vragen gesteld. Ik vond het allemaal wel een beetje overdreven, ik bedoel, ik heb alleen maar last van mijn been..
Deze aardige meneer bracht me naar wéér een ander kamertje. Daar werd eindelijk naar mijn been gekeken. Lijkt me toch wel handig als dat is waar je last van hebt.
Om dus een lang verhaal kort te maken.. Ik heb inderdaad een verrekte hamstring, letterlijk én figuurlijk dus. Het beste is hem niet meer echt te gebruiken, maar als ik écht graag mijn 2 laatste cheer competities wilde doen, dan moest dat wel kunnen. Ik moest alleen wel oppassen, want ik kan het erger maken.
Na ruim 3 kwartier stond ik weer buiten, terwijl er niet eens een wachtrij voor me was. Ze moeten ook alles weten die Amerikanen haha!
Ik heb nu besloten wel gewoon mijn cheer competities te doen, maar nu alleen ronde 3. Ik hoef dus geen sprongen meer te maken, maar daar was ik toch al niet echt goed in.
Wat me ook opgevallen is hier in Amerika zijn de aparte namen. Ik ken een Winter, Summer en Autumn, een April en een Mercedes.
Ik denk dat als ik later 3 kinderen krijg ik ze : Spring, February en Renault noem..
Ik mis echt een aantal dingen, dan heb ik er zo zin in en dan kennen ze dat hier gewoon niet. Ik bedoel, wie kent er nou geen broodje bapao? Of lekkere carpaccio, gewoon spinazie met een ei, champignonnensoep, shoarma of gewoon simpelweg een portie raspatat met een kroket of een frikadel. Ik weet wel wat ik ga eten de eerste 2 weken dat ik terug ben!
Verder hoop ik dat het bij jullie in Nederland allemaal goed gaat. Maar dat zal vast wel. We zien elkaar weer over 19 weken en een beetje!
Het is nog niet eens zo heel lang geleden dat ik een blog gemaakt hebt, maar vond het nu wel de moeite waard.
Laat ik beginnen met gisteravond. We hadden een jaarlijkse familie bijeenkomst. Oma Meppelink, haar 2 zussen, en al hun kinderen en kleinkinderen waren aanwezig. Ik werd heel hartelijk ontvangen en ook leuk dat Oma Meppelink's oudste zus heel goed Nederlands praat. Ze wist ook waar Ede is en wist me zelfs te vertellen dat ze daar een neef heeft wonen. Wat is de wereld toch ook klein! Toch leuk weer nieuwe mensen te ontmoeten en ik ben het nog steeds niet zat elke keer hetzelfde verhaal te vertellen over hoe ik dat nou allemaal doe. Gelukkig niet, anders zou ik een zware tijd hier hebben!
Vandaag ging ik iets minder leuks doen,dat eigenlijk toch wel heel grappig is als ik eraan terug denk. Vorige week maandag bij cheer deed ik een arabier en iets ging er niet helemaal goed in mijn linkerbeen. Mijn hamstring deed echt heel erg zeer. De volgende dag tijdens training ben ik naar de verzorgster op school gegaan en die dacht dat het een verrekte hamstring was. Aangezien ik wel graag mijn cheer competities wilde doen heeft ze het die woensdag ingepakt. Echt beter ging het niet helaas. Ook die zaterdag ging het niet lekker en deed het echt heel erg zeer.
Toen ik dus afgelopen maandag bij haar terugkwam wilde ze graag dat ik naar een dokter ging. Zij kon namelijk verder niets voor me doen. Dinsdag heeft Bonnie toen uitgezocht naar welke dokter ik kon gaan met mijn verzekering.
Dus vanmiddag rond een uurtje of 1 ben ik met Bonnie naar Zeeland Hospital geweest, want dat is waar die dokter was.
Het begon al leuk toen de mevrouw achter de balie mijn naam moest weten. Die heb ik maar moeten spellen want daar kwam ze echt niet uit. Toen vroeg ze me in de wachtruimte plaats te nemen. Toen kwam een mevrouw me halen en kwam ik in een heel klein kamertje terecht met een bureau en 2 stoelen. Zij heeft me echt het hemd van het lijf gevraagd en Bonnie moest 4 papieren invullen en tekenen. Ook kreeg ik zo'n mooi polsbandje.
Toen moest ik plaatsnemen in een andere wachtruimte. Daar kwam een meneer mij ophalen met deze woorden: 'Okaay I have no idea how to prenounce your name, but I think you are the one I am looking for.'
Aangekomen in het volgende kamertje moest ik op de weegschaal en werden mijn hartslag, zuurstof en temperatuur gemeten. En weer werden dezelfde vragen gesteld. Ik vond het allemaal wel een beetje overdreven, ik bedoel, ik heb alleen maar last van mijn been..
Deze aardige meneer bracht me naar wéér een ander kamertje. Daar werd eindelijk naar mijn been gekeken. Lijkt me toch wel handig als dat is waar je last van hebt.
Om dus een lang verhaal kort te maken.. Ik heb inderdaad een verrekte hamstring, letterlijk én figuurlijk dus. Het beste is hem niet meer echt te gebruiken, maar als ik écht graag mijn 2 laatste cheer competities wilde doen, dan moest dat wel kunnen. Ik moest alleen wel oppassen, want ik kan het erger maken.
Na ruim 3 kwartier stond ik weer buiten, terwijl er niet eens een wachtrij voor me was. Ze moeten ook alles weten die Amerikanen haha!
Ik heb nu besloten wel gewoon mijn cheer competities te doen, maar nu alleen ronde 3. Ik hoef dus geen sprongen meer te maken, maar daar was ik toch al niet echt goed in.
Wat me ook opgevallen is hier in Amerika zijn de aparte namen. Ik ken een Winter, Summer en Autumn, een April en een Mercedes.
Ik denk dat als ik later 3 kinderen krijg ik ze : Spring, February en Renault noem..
Ik mis echt een aantal dingen, dan heb ik er zo zin in en dan kennen ze dat hier gewoon niet. Ik bedoel, wie kent er nou geen broodje bapao? Of lekkere carpaccio, gewoon spinazie met een ei, champignonnensoep, shoarma of gewoon simpelweg een portie raspatat met een kroket of een frikadel. Ik weet wel wat ik ga eten de eerste 2 weken dat ik terug ben!
Verder hoop ik dat het bij jullie in Nederland allemaal goed gaat. Maar dat zal vast wel. We zien elkaar weer over 19 weken en een beetje!
-
30 Januari 2011 - 04:08
Ilse:
Hee Marieke!
Wat goed dat je naar de dokter geweest bent!
Doe maar lekker rustig aan met je beentje, en dan komt alles goed :)
Ik moet maandag, want coach laat me niet meedoen in meets voordat ik ga.
En er is ook een meisje op school die Hollister heet, dat kan ook op je rare-namen lijstje misschien haha :) -
30 Januari 2011 - 10:49
Evelien:
Zo wat een toestanden weer ;)
Naja zo haal je wel alles uit je tijd in Amerika en weten wij ook hoe het er daar aan toe gaat! Zijn ze nog meer te weten gekomen nadat uitgebreidde onderrzoek? Haha
Nou heel veel succes met je cheer wedstrijden, take care!!
Xxxx -
30 Januari 2011 - 12:19
Stas:
Cool ik wil je wel zien cheeren! Doe je een showtje als je terug ben? Xxx -
30 Januari 2011 - 14:46
W En C:
Hallootjes hè Marieke als je mij en Cees onze eerste letters neem dan kom je op w c ha ha . Nou terug komen op jou verhaal wat een gedoe zeg in dat ziekenhuis maar wel knap van je dat je toch nog mee blijf doen maar wel oppassen dat je het niet erger maak . Maar aan het rijtje aparte namen vind ik june ook wel leuk klinken maar Marieke de tijd gaat wel hard . Ik vind het fijn dat jij het nog steeds naar je zin heb . Ik weet het goed gemaakt als jij in juni door de gate kom dan zorg ik dat je dat ik klaar sta met een lekkere frikandel speciaal ha ha nou meid ik weet niks meer te liegen tot je volgende blog . Sterkte met je been dikke knuffel van ons -
31 Januari 2011 - 17:10
Mama:
Hier in Nederland wordt je bijna altijd minstens een half uur later geholpen dan de tijd die je hebt afgesproken. Binnen 10 minuten sta je meestal weer buiten. Krijg je in Amerika toch meer waar voor je geld ;)
We zijn er inmiddels achter dat je op 2e pinksterdag terugkomt, Wil heeft je al een frikandel beloofd en 's avonds kunnen we wel shoarma eten :)
Dikke kus -
31 Januari 2011 - 22:18
O&O:
Hoi Miepsema,
Een hamstringblessure, wat een pechvogel ben jij. Aan de andere kant: wel een goede gelegenheid om ook de gezondheidszorg in Amerika te ondervinden.
Wat zullen we dit jaar een leuke tweede Pinksterdag krijgen. Opa en ik verheugen ons daar al op. Natuurlijk staan wij op Schiphol vooraan, niet met een frikadel, maar met een dik pak knuffels!
Dag lief, forceer je pootje niet. -
08 Februari 2011 - 16:08
Tiana:
Hey!
Succes met je been! Leuk om al je verslagen te lezen! Heel veel plezier nog en succes op school!
Liefs Tiana -
11 Februari 2011 - 16:17
Tatiana:
Heee Marieke,
Je schrijft echt iedere keer weer een leuke blog! Wat een gedoe met je hamstring, wel rustig aan doen hoor voordat je het erger maakt dan nodig is. Maar in Amerika is het bij de dokter dus beter geregeld, of misschien alleen die keer dat jij er moest wezen;), dan in nederland!Geen wachtrij!maar dan moet je wel een Amerikaan zijn en geen Nederlander, haha anders moet je nog steeds evenveel tijd er voor uittrekken!
Ze hebben daar in Amerika nog best mooie namen!Mercedes en June hoor je wel vaker, dat zijn wel mooie/leuke namen vind ik!
En ohhh wat kennen die Amerikanen veel lekker eten niet haha!maar ik zag al frikandel, shoarma en een dikke knuffel staan! Als ik vrij ben van het werk, kom ik mee met een raspatat !
Hele leuke tijd nog toegewenst!dat je nog leuk dingen mag meemaken, waar wij vervolgens ook weer van kunnen genieten via je blogs!
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
